Tesadüf Sadece Bir Kelime

Hayatta hiçbir şeyin tesadüf olmadığı aşikâr. Yaratılış, kâinat, hayat… Her şey Sonsuz Kudret’in lokomotifliğinde birbiri ardına sıralanmış sebep-sonuç vagonlarıyla bağlanıp, sonsuz ağı olan aynı yolda belli bir akışta ilerliyor. Dolayısıyla tesadüf sadece bir kelime oluyor burada.

Bu dev düzenin içinde belki zerrenin zerresi kadar bile yer tutmayan hayatlarımızı tahlil ettiğimizde de tesadüfün yer almadığını fark ediyoruz. Günlük hayatımızda her ne kadar “tesadüfen gördüm, tesadüf eseri karşılaştım, tesadüf oldu aldım…” gibi cümleler kullansak da düşündüğümüzde tüm bunların rastlantısal olmadığını anlıyoruz.

Tefekkür boyutuyla baktığımızda da “kader” ile bağdaştırıyoruz ya! İnananlar için kaderde, nasipte ne varsa onu görüyor, onunla karşılaşıyor, onu alıyoruz aslında.

$ads={1}

Bu konuda kafa yorduğum zaman hayatı parçalara bölüp insanlar kısmına odaklandığımda farklı bir bakış açısı ediniyorum.

Tıpkı diğer parçalarda olduğu gibi hiçbir insanın da tesadüfen hayatıma girdiğine inanmıyorum. Aynı otobüste bulunduğum, aynı sokakta oturduğum hatta kalabalık bir yerde yanımdan geçip giden tek kelime konuşmuşluğum olmayan insanların bile…

İyi ya da kötü, belli bir iletişimde bulunduğumuz kişilere imtihan/armağan gözüyle bakınca sanırım daha esnek oluyor insan. Ruhunuzu yaralayan, sabrınızı zorlayan, size maddi manevi bin türlü zararı veren insanlara ‘imtihan abidesi’ yaklaşımıyla baktığınızda ya tepkisizliği seçiyorsunuz ya da verilecek olası tepkinin eşiğini düşük tutuyorsunuz. Tabi olayın taze olduğu ‘an’ ne kadarımızın aklına gelir bu imtihan yaklaşımı, orası tartışılır.

Fotoğraf Kaynak: gencegitim.com.tr

Bir de yaşama sevincinizi canlı tutan, yüzünüzü güldüren, iki kelamıyla bir ince davranışıyla –tabiri caizse- ruhunuza nefes olup içinizin bahçesinde çiçekler açtıran Armağanlar var tabi. Varlıkları için şükredip kıymet bilmek de armağanın imtihana dönük çehresi. Gerçi şöyle de bir  ayrıntı var, imtihan sandığımız armağan, armağan sandığımız da imtihan olabiliyor kimi zaman.

Hayatımızda belki ilk ve son defa karşılaştığımız; otobüste, sokakta, çarşı pazardaki herhangi bir insan… Onlarcası arasından bir konuşması, davranışı veya görüntüsüyle dikkatimizi çekmiş olup da bunları belki örnek al(ma)mamız ya da kendimize ders çıkarmamız için karşımıza çıkmış olma ihtimali yok mu sizce?

Bu dev düzende her birimiz bir başkası için imtihan, armağan hatta bir cümlesiyle, davranışıyla ya da görünüşüyle hiç tanımadığımız insanların hayatlarında birkaç saniyelik rolü olup düşüncelere, davranışlara kapı açan insanlar olduğumuzdur aslolan.

Hangisi olursak olalım hepsi iz iz olup yer bulur kendine şu kısacık ömrümüzde. Düşüncelerimizi, cümlelerimizi ve davranışlarımızı şekillendirir. Tesadüf eseri olmadan karşımıza çıkan bu insanları seçemiyoruz ama birilerinin hayatında güzel izler bırakan, yani armağan olan bir insan olmaya çalışmak hala bizim elimizde. J

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız..