Huzur ve Sessizlik Arayışları

Fotoğraf Kaynak: mevsume13.wordpress.com

Kalbimin bulanık bir aynasında bakıyorum kendime. Ne olduğumu anlamaya çalışıyorum önce. Kendimle konuşasım gelir gibi oluyor, nedense bir türlü konuşamıyorum kendimle. Başkasına anlatayım kendimi diyorum ama onu da beceremiyorum hiç. Ne yapmam gerektiği hakkında kararsız kalınca bırakıyorum kendimi. İçime kapanıyorum hepten.

Hep susmak istiyorum. Sadece sessizlik... Kalbimin hüzün aynasında bakarak kendime sadece sessizlik istiyorum. Hüzün dolu gözlerle hüznün doruğunda sessizlik.

Tam konuşacakken aynada kendime bakarak, konuşamıyorum yine hüzne dalarak. Başka bir ayna buluyorum kendime kalbin aynalar odasında. Hüzün aynasını bir kenara atıp bu aynayı koyuyorum karşıma. Karışıklıklar içerisinde bu aynaya bakarken fark ediyorum bir köşede bana bakan masum düşünceler aynasını. Almaya niyetleniyorum önce ama bir şey almama engel oluyor sanki. Bütün aynaları odada bırakıyor ve kilitliyorum odanın kapısını. Uzaklaşıyorum oradan. Kalbimin huzur sokağına yolculuğa çıkıyorum. Bu sokakta yürürken aradığımı buluyorum sanki.

Huzur içinde yürürken huzur sokağında, kaybediyorum kendimi. Bütün her şeyi unutuyorum. Sadece huzur dolu kalbimle yürüyorum huzur sokağında. Hiçbir amacı olmayan bir nesne gibi yürüyorum sadece.

Sessizlik ve huzuru baş başa görüyorum huzur sokağında. Gülümseyerek yanlarına gitmek istiyorum ama ben gittikçe uzaklaştıklarını fark ediyorum.

Birden uyanıyorum. Kendimi aynalar odasında huzur aynasının karşısına geçmiş Sessizlik Aynasını seyrederken buluyorum. Uyandırıyorum kendimi ve kalbimden ayrılıyorum bin bir ümitsizlik içerisinde. Sessizlik ve huzur arayışını beceremeyen biri olarak tiksinirken kendimden, ruhumun haykırışlarını fark ediyorum. Anlamsız ve boş haykırışlarını dinlerken aklımın odalarına giriyorum bir bir. Ümit dolu gözlerle etrafa bakıyorum. Huzur kelimesini arıyorum. Nereye koyduysam bulamıyorum bir türlü. Köşede masa başında tozlanmış haliyle sessizliği fark ediyor ve yanına sokuluyorum usulca. Huzursuzluğumu dillendiriyorum bir cevap alma ümidi ile. Huzursuzluğumu dillendiriyorum sessizlik olduğunu unutarak. Konuşmuyor, bir cevap vermiyor bana. Susuyor sadece derin derin gözlerimin içine bakarak. Bir şeyler anlatacakmışçasına bakıyor sadece.

Susuyor hep… Sadece susuyor. Ben ise sadece ona bakıyorum konuşması ümidi ile hep. Huzursuzluk dolu kalbimin huzur arayışları sürerken sessizlikle bakışıyorum sadece. Aklımın odalarında gezinmek istercesine ayrılıyorum masadan. Yine aramaya başlıyorum odaları bir bir.

Ne huzur buluyorum sokakta ne de huzursuz benliğimi.
Huzur dolu günleriniz olmasını dilerken ayrılıyorum aklımın odalarından. Huzursuzluk dolu benliğimi de alarak selam ediyorum sizlere ve ayrılıyorum bu dünyadan…

Yazarın diğer yazıları için tıklayınız.