Başlarken
Heves mi yoksa yazma ihtiyacı mı? Kendime uzun süre, defalarca bu soruyu sordum. Sonra içimde defalarca ortaya çıkan sonra benim tarafımdan ihmal edilince geldiği gibi giden yazma ihtiyacını artık daha fazla küstürmemeye ve bu kez gelmişken onu gayet güzel ağırlamaya karar verdim.
Başlangıçlar güzel olmuştur hep yeni heyecanlara atılma fikri insanlara güzel gelmiştir. Özellikle bunalımlı dönemlerden geçiyorlarsa...
Hangi konuda yazsam ki diye düşündüm çok. Sonra bu aralar çok meşgul olduğum Çanakkale üzerine yazayım dedim. Nasıl mı meşgulüm Çanakkale ile? Okulda program için şiirler, piyesler, türkü koroları derken işin bir hayli içine giriyoruz iki senedir. Özellikle de Mart aylarında...
O hengamenin içinde bir şeyi gözden kaçırdığımı fark ettim hep. Ölmeyi emredebilen komutanların, ölüme gözünü kırpmadan gidebilen askerlerin destanıydı Çanakkale, çok uğraşıyoruz bunu anlatabilmek için çocuklarımıza. Her programın sonunda salondan ayrılırken herkes tebrikler hocam derken benim içimde bir eksiklik oluyor. Ne bu...
Yanlış nerede acaba diye düşünürken bir şeyi fark ettim. Bizim vatanseverliğimiz törenlerin programların yapıldığı salonların dışına çıkmıyor ne yazık ki... Küçüklerimiz ecdadından bihaber, büyüklerimiz de günlük işlerin telaşına kapılmış hallerine dönüveriyorlar bir anda salonun kapısından çıkar çıkmaz.
Çok mu zaman geçti üzerinden yazılan destanların ya da biz mi çabuk unuttuk? Nedir Türk milletinin üzerindeki bu ataletin sebebi?
Galiba oturmak ya da daha doğru deyimiyle rahat rahat durmak yaramıyor bize pek milletçe. Ömrünün büyük bir bölümü neredeyse yarısından fazlası cihat meydanlarında geçmiş olan bu millet yirminci yüzyılın başlarında çok fazla savaşıp üst üste büyük kayıplar verince kendi benliğinden mi soğudu? İşine gidip gelip kimsenin etlisine sütlüsüne karışmadan yaşamak daha mı iyi geldi bizlere. Kuşkusuz dışarıdan bakınca bu daha güzel daha rahat... Evet anahtar kelime bu iste ''rahatlık". Ama biz bu dünyaya rahat etmek için gelmedik ki...
Sadece izlenimlerimi anlattım bu ilk yazımda çözüm bulamadım... Bulursam kendimce bir çözüm paylaşırım sizlerle.
Yazarın diğer yazıları için tıklayınız..
Başlangıçlar güzel olmuştur hep yeni heyecanlara atılma fikri insanlara güzel gelmiştir. Özellikle bunalımlı dönemlerden geçiyorlarsa...
Hangi konuda yazsam ki diye düşündüm çok. Sonra bu aralar çok meşgul olduğum Çanakkale üzerine yazayım dedim. Nasıl mı meşgulüm Çanakkale ile? Okulda program için şiirler, piyesler, türkü koroları derken işin bir hayli içine giriyoruz iki senedir. Özellikle de Mart aylarında...
O hengamenin içinde bir şeyi gözden kaçırdığımı fark ettim hep. Ölmeyi emredebilen komutanların, ölüme gözünü kırpmadan gidebilen askerlerin destanıydı Çanakkale, çok uğraşıyoruz bunu anlatabilmek için çocuklarımıza. Her programın sonunda salondan ayrılırken herkes tebrikler hocam derken benim içimde bir eksiklik oluyor. Ne bu...
 |
| Fotoğraf Kaynak: www.maviylepembe.net |
Çok mu zaman geçti üzerinden yazılan destanların ya da biz mi çabuk unuttuk? Nedir Türk milletinin üzerindeki bu ataletin sebebi?
Galiba oturmak ya da daha doğru deyimiyle rahat rahat durmak yaramıyor bize pek milletçe. Ömrünün büyük bir bölümü neredeyse yarısından fazlası cihat meydanlarında geçmiş olan bu millet yirminci yüzyılın başlarında çok fazla savaşıp üst üste büyük kayıplar verince kendi benliğinden mi soğudu? İşine gidip gelip kimsenin etlisine sütlüsüne karışmadan yaşamak daha mı iyi geldi bizlere. Kuşkusuz dışarıdan bakınca bu daha güzel daha rahat... Evet anahtar kelime bu iste ''rahatlık". Ama biz bu dünyaya rahat etmek için gelmedik ki...
Sadece izlenimlerimi anlattım bu ilk yazımda çözüm bulamadım... Bulursam kendimce bir çözüm paylaşırım sizlerle.
Yazarın diğer yazıları için tıklayınız..
Hiç yorum yok
Yorum Gönder